İlk aklıma gelen MERHABA demek. Bu sabah yağmur sesiyle karşıladı bizi İstanbul, hep içimden İstanbul' dan söz etmek geliyor ya da belleğimde ,yüreğimde yer eden şehirlerden. Şimdi kızım buradan uzaklarda Avrupa'nın bugün için güneşli bir şehri Strasbourg'da..Tatlı bir heyecanla uğurladım onu dün sabah Sabiha Gökçen Havaalanından. Anne yüreğim, gönderme kızını o daha senin bebeğin hep korumanda kalsın diyor ama mantığım ve olması gereken artık ayakları üstünde durmalı, dünya vatandaşı, olmalı, kendi kendini idare etmesini öğrenmeli diyor. Zaten ebeveynlik görevi aslında hayatın nasıl yaşanacağını öğretmek değil mi kısaca. Gerisini biz abartıyoruz belki de. Kuş yuvadan yavaş yavaş uçuyor buna alışmalısın dedi ablam iki gece önce yazdığı e-postada bana. O da çok uzaklardan Toronto'dan yazmış bana. Bedeni orada ama sanırım tüm yüreği ve aklıyla burada. Nasıl da düşkündür bize.
Yaşam böyle bir süreç aslında sürekli devinimler, değişimler..Bazı anları durdurmak isteriz ya da yaşamadan üzerinden atlamak isteriz . Hayat aslında birbirini takip eden mutlu, mutsuz,durgun, coşkun, kalabalık, yalnız zıtlıklar ve aynılıklarla birbirini takip eden anlardan oluşan bir zincir gibi...Şehirlerde bu anların mekanları,durakları, tanıkları. İstanbul anlarımın en sadık ve kalıcı tanığı, en çok sende durmak isterim, hep sana dönmek, hep sana dönsünler isterim..Kızıma ve ablama kavuşacağım günü iple çekiyorum.